1. Pycha 2. Chciwość 3. Nieczystość 4. Zazdrość 5. Nieumiarkowanie w jedzeniu i piciu 6. Gniew 7. Lenistwo 1. PYCHAŚwięty Ignacy z Loyoli w książeczce Ćwiczeń Duchowych nazywa grzech pychy korzeniem wszelkiego zła. To z pychy rodzą się inne grzechy i zaniedbania człowieka. Dlaczego ten grzech jest taki ciężki? Dlaczego nazywamy go grzechem głównym? Czymże pycha w ogóle jest? Aby zrozumieć grzech pychy trzeba spojrzeć na kondycję duchową każdego człowieka. Już w obrazie pierwszych rodziców zawartym w księdze Rodzaju, w tej cudownej euforii ogrodu Eden, dokonuje się „coś”, co zamiast człowieka uwznioślać staje się jego utrapieniem. Oto człowiek pragnie być jak Bóg. Wiedziony pokuszeniem węża chce dorównać Stwórcy (a może nawet Go przewyższyć). Jest w człowieku takie pragnienie, które rodzi się w sercu, aby „ścigać się z samym Bogiem”, być kimś lepszym, kimś ważniejszym. To pragnienie przewodzenia, pragnienie wielkości, porównywania się z innymi, może przybrać bardzo niebezpieczne oblicze. Pycha to wielka wiara w swoje siły i umiejętności, to taka samo-wystarczalność, poczucie absolutnej doskonałości i dominacji nad innymi. Jak wiele pychy wdziera się w nasze życie ! Patrząc na innych, na ich zachowanie, styl życia, czujemy się niejednokrotnie bardziej uprzywilejowani, doskonalsi. Pycha jest ciągle „nienasycona”, pragnie coraz więcej, coraz bardziej też oddziela nas od drugiego człowieka i oczywiście także od Boga. Wyznacznikiem naszego postępowania zaczyna być poczucie wyższości, lepszej pracy, wspanialszych kontaktów, dóbr materialnych. Człowiek zamiast otwierać się na innych zaczyna zachłannie upatrywać w dobrach doczesnych i swoich zdolnościach szczyt swojego życia i postępowania. Walka z pychą jest niesamowicie trudna, bo wymaga wyrzeczenia, ofiary, a przede wszystkim serca pokornego, serca które docenia swoją wartość, ale wie i zdaje sobie sprawę z tego, jak wiele zależy od Stwórcy. Serce pokorne, to serce, które potrafi się dzielić. Dlatego też święty Ignacy we wspomnianej już książeczce „Ćwiczeń Duchownych” konfrontuje człowieka pysznego z człowiekiem pokornym i wskazuje na Chrystusa, który z miłości do człowieka przebył drogę „pokornego sługi”.2. CHCIWOŚĆ„Dasz palec, a pociągną całą rękę” – znamy to porzekadło. Jakże często sprawdza się ono w życiu codziennym, ale jakże głębokie konotacje ma w życiu duchowym. Często spoglądając na innych mówimy o ich stanie majątkowym. Na jednych patrzymy z zazdrością, innych traktujemy z wyższością. Stosunek do dóbr materialnych odsłania też nasze zapatrywanie na wszelkie wymiary naszego życia. Chciwość to grzech, który człowieka zamyka. Pragnienie posiadania, konserwowania i pomnażania swojego dorobku jest połączony z lękiem przed jakąkolwiek stratą. Ufność w gromadzone przez siebie „skarby” i chęć posiadania coraz więcej staje się motorem ludzkiego działania. Jak każdy grzech, także i chciwość zamyka człowieka w swoim wewnętrznym świecie. Serce pełne chciwości tak naprawdę jest puste, bo jest zamknięte na drugiego. W chciwości patrzymy na siebie i swoje osiągnięcia, na te „skarby” zbierane przez lata. To ma być nasz powód do dumy, to ma być nasza „karta przetargowa” w stosunku do innych. Często myśląc o chciwości mamy na myśli dobra doczesne, ale chciwość może mieć również wymiar pozamaterialny. Być może spotkaliśmy osoby z tendencją do „chciwości duchowej”. Chcą coraz więcej, pochłaniają kolejne rekolekcje, angażują się w kolejne grupy religijne, wszędzie chcą brylować i ciągle brać. Szczere serce to serce wielkoduszne. Serce, które w pokorze zna swoje ograniczenia, które pragnie się rozwijać, ale i z tego co ma dzieli się z innymi. Jakże pięknym obrazem biblijnym opisującym wielkoduszność jest scena, gdy Jezus przypatruje się wszystkim, którzy wrzucają pieniądze do skarbony. Uczniom wówczas komunikuje, że uboga wdowa dała najwięcej. Jej hojność (nie pod względem ilości złożonych pieniędzy, ale daru serca) jest najwspanialsza. Chciwość jest cechą odsłaniającą naszą małość, nasze szukanie różnych środków pomocniczych, w których szukamy zabezpieczenia. Jakże daleko jest wówczas od nas Bóg, a właściwie to jakże daleko my jesteśmy od NIECZYSTOŚĆ"Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą" (Mt 5, 8) Gdy myślimy o grzechu nieczystości na pierwszy plan wysuwa się sprawa naszej seksualności. Ale byłoby to wielkim uproszczeniem, gdybyśmy myśląc o tym odcieniu braku miłości – czyli grzechu nieczystości – ograniczali go tylko do tej sfery. To nasze serce może być (i często jest) nieczyste. Nasz styl życia sprawia, że zapominamy o Bogu i o miłości. Nieczystość to serce ubrudzone naszą codziennością, to pewnego rodzaju „krótkowzroczność”, bo koncentrujemy się na tym, co bezpośrednio przed nami, a nie potrafimy (albo raczej nie chcemy) dostrzec tego (Tego) ku czemu (Komu) kroczymy. Nasze spojrzenie staje się nieczyste, czyli przepojone tym, aby zadbać o sprawy natychmiastowe, aby nasycić się tylko tym, co przyjemne i wygodne. Czas Wielkiego Postu jest okazją ku temu, aby przypomnieć sobie o WIELKIEJ PERSPEKTYWIE, aby w naszym codziennym wędrowaniu nie koncentrować się tylko na tym co dziś, ale spojrzeć ku temu co JUTRO. Nieczyste serce, nieczysty wzrok, chcą się nacieszyć tym co teraz, chcą posiąść drugiego człowieka, ograniczyć go, zawładnąć nim, a przecież człowiek czystego serca jest człowiekiem WOLNYM i tą wolnością powinien obdarzać innych. Pismo nam podpowiada: „miejcie wytrwałą miłość jedni ku drugim, bo miłość zakrywa wiele grzechów" (1P 4, 8). Czystość naszych intencji, czysta miłość w stosunku do Boga i człowieka to wezwania na ten czas Wielkiego Postu, wielkiego oczyszczania naszego serca. Jak wspaniale jest dzielić się czystą miłością z innymi, nie oczekując pochwały, wynagrodzenia, czy rekompensaty. Jak hojne i czyste jest serce tych, którzy chcą być DZIECKIEM Boga. Bo czyste serce udziela i „nie wie lewica co czyni prawica”, czyni to bowiem z czystego ZAZDROŚĆDuch zazdrosny wdziera się w każdy fragment naszego życia, szczególnie w relacje z drugim człowiekiem. Zazdrość, to ciągłe porównywanie, ciągłe patrzenie, czy ktoś nie ma lepiej ode mnie, czy nie jest bogatszy, bardziej wykształcony, bardziej bogobojny. O ile w grzechu pychy zamykamy się w sobie czyniąc z siebie „alfę i omegę”, o tyle w zazdrości spoglądamy na drugiego człowieka jak na źródło naszego zagrożenia lub frustracji. Dlaczego jemu się powiodło a mnie nie? Chcemy zrównywać się z innymi, porównywać, ale zawsze w zazdrości patrzymy na tych, którzy mają lepiej od nas. Zazdrość staje się silnym bodźcem naszej mobilizacji, ale w tym wszystkim, z tej perspektywy gubimy miłość i drugiego człowieka. Zazdrościmy nie tyle samemu człowiekowi, lecz cierpimy już przez sam fakt, że ktoś posiada coś, czego my jeszcze nie mamy. Zazdrosna miłość walczy o swoje względy, nie dopuszcza wolności, chce drugiego usidlić, chce z drugiego człowieka uczynić „swojego niewolnika”. Zazdrość o talenty, które ktoś posiada, to takie skrzywione poczucie „sprawiedliwości” - „dlaczego on posiada takie zdolności, a ja nie”. Tak jakby wszyscy mieli posiadać takie same talenty i uzdolnienia. Zazdrość bywa silnym motorem różnych działań, ale także odkrywa nieszczerość serca, bo nie pragnie rozwijania swojej osoby, swojego serca, nie płynie z miłości, ale z chęci bycia jak inni. Starajmy się z Ks. Janem Twardowskim dziękować Bogu za to, że „sprawiedliwość Jego jest nierównością” i w tym dostrzegać Jego wielką miłość i boską NIEUMIARKOWANIE W JEDZENIU I PICIUPrzechodząc ulicami naszego miasta niejednokrotnie spotykamy się z ludźmi nadużywającymi alkoholu. Ich zachowanie, postawa wywołują u nas różne reakcje. Niektórzy się odsuwają, inni czasami próbują pomóc. Człowiek, który nie zna umiaru, zatraca coś ze swojego człowieczeństwa, tak jak pijany nie jest w stanie stać w postawie wyprostowanej, a często się przewraca, tak i w wymiarze duchowym człowiek nie-umiarkowany częstokroć się przewraca, grzeszy. Pociągające jest to, co daje chwilową rozkosz, zapomnienie, ucieczkę od problemów. Ale paleta grzechów nieumiarkowania może być bardzo szeroka. To nie tylko osoby uzależnione od alkoholu popadają w ten rodzaj grzechu. Dziś może więcej się słyszy niż dostrzega problem choroby zwanej bulimią, której jednym z aspektów jest chorobliwe objadanie się. Wcale nie oznacza to jednak, że osoby dotknięte tą chorobą są potężnej budowy ciała. To problem ich psyche, problem który wcale nie jest łatwo wyleczyć. Patrząc tak na wymiar duchowy naszego życia warto uświadomić sobie, jakie są nasze „nieumiarkowania”. W czym jest nam trudno być powściągliwym, rozważnym, w co brniemy dalej, mimo ostrzeżeń otoczenia. Czas Wielkiego Postu jest czasem nawracania się. To nie tylko doświadczenie posypania głowy popiołem, czy dorocznej spowiedzi świętej. Nawrócić się to iść w tym samym kierunku co Bóg. Jeśli w naszym życiu ciągle powtarzają się te same grzechy i zaniedbania, to może warto pytać się, czy nie jest to swoiste „nieumiarkowanie”? Dlaczego ciągle lgnę do tego samego, dlaczego nie ma we mnie tej silnej woli zmiany mojego postępowania? W naszych Kręgach Pokutnych wielką wagę przywiązujemy do kwestii postu. Bo niektóre grzechy, zaniedbania trzeba wykorzeniać w sposób radykalny: przez post i modlitwę. Spójrzmy w głąb swego serca na nasze „nieumiarkowania” – jakiej płaszczyzny naszego życia one dotyczą i podejmijmy może właśnie w tej formie walkę duchową o oczyszczenie naszego serca i naszego GNIEWŚwięty Tomasz z Akwinu powiedział, że: Gniew ma swe źródło w przeciwnych sobie uczuciach: w nadziei, która odnosi się do dobra i w smutku, który dotyczy zła. Co to znaczy? Czy gniew zawsze jest destruktywny? Zdarza się, że człowiek zagniewany to człowiek, który poszukuje większego dobra i czasami swoim nagłym uczuciem, eksplozją emocji chce zaznaczyć potencjał swojego serca. Jednak częściej chyba spotykamy się z gniewem wypływającym ze zła. Jest to gniew, który przeradza się w nienawiść, a nie w wybaczenie, gniew na drugiego człowieka, gniew noszony w sercu przez lata. Nasze serce jest często jak „worek historii”, w którym gromadzimy różne doświadczenia, które nas spotkały. Mieszają się tam historie dobre i smutne, ale zobaczmy jak często powracamy (odgrzewamy) stare, bolesne doświadczenia. Jak pomimo miesięcy i lat nosimy w sobie jakiś zadawniony gniew, jak mało w nas ciągle przebaczenia. Wielokroć od Miłosiernego Jezusa pragniemy przebaczenia i On nam go udziela w sakramencie pojednania, ale czyż ta postawa nie powinna stawać się i naszym udziałem? Przebaczenie nie oznacza zapomnienia, bo każde wydarzenie, także to bolesne, wpisuje się w historię naszego życia, ale nie może być źródłem gniewu, nienawiści czy wzajemnego obwiniania. Człowiek zagniewany spogląda na drugiego z podejrzliwością, nie daje mu w swoich oczach rehabilitacji, nie zmienia się. To przykre, że sami pragniemy wybaczenia a tak trudno nam przebaczyć innym, wyjść z tego zagniewania. Kościół przywołując ten grzech jako grzech główny, podkreśla jak wiele zła we wzajemnych relacjach wyrządza postawa gniewu. Trudno mówić o szczerości i otwartości wobec Boga czy ludzi, jeśli w sercu żywię gniew. Ewangelia mówi: „idź i pojednaj się z bratem, a potem przynieś dar swój przed ołtarz”. No właśnie – pojednanie jest lekarstwem na zagniewane serce. Oby ten czas był dla nas czasem szczerego i głębokiego pojednania z ludźmi i z Bogiem, a tym samym czasem pojednania ze sobą, z własnym LENISTWOŻyjemy w czasach, gdy to prawie każdy narzeka na… „brak czasu”. A przecież wszyscy mamy tego czasu dokładnie tyle samo - dwadzieścia cztery godziny, których jesteśmy gospodarzami. Być może nie potrafimy tym czasem dobrze gospodarować, być może wielość spraw nas przygniata, ale czas został nam dany po to, aby tę przestrzeń wypełnić. Boże wezwanie z księgi Rodzaju: „czyńcie sobie ziemię poddaną” – jest jak najbardziej wskazaniem, aby czas nam ofiarowany wspaniale wykorzystać. Jak w dobie takiego natłoku różnych zajęć i prac i wszechobecnego stresu można w ogóle mówić o grzechu lenistwa ? Okazuje się, że można, a nawet trzeba. Lenistwo to nie tylko „bierne leżenie”, „nic-nie-robienie”, ile może przede wszystkim złe wartościowanie spraw, których w „tym czasie” możemy dokonać. Jakich wyborów dokonuję w mojej codzienności, jak ustalam priorytety – co jest dla mnie (i innych) ważne, a co jest drugorzędne ? Jak na co dzień hierarchizuję swoje obowiązki ? Lenistwo to grzech, który odsłania, co dla mnie jest ważne, a co w hierarchii moich wartości ląduje na szarym końcu. I może przypatrując się tym naszym codziennym wyborom, poprzez ignacjański rachunek sumienia, przyjrzenie się temu, co wydarzyło się w moim życiu właśnie przez ostatnie 24 godziny, dojdę do smutnego wniosku, że było tam wiele spraw mało istotnych. Gdzie poprzez te 24 godziny był obecny Pan Bóg, gdzie był drugi człowiek, któremu mówię o pięknych i wzniosłych rzeczach, gdzie podziała się moja miłość? Możemy z przerażeniem stwierdzić, że nasza doba jest „pozapychana” różnymi sprawami, z pozoru ważnymi, ale to co najważniejsze gdzieś gubimy. Oczywiście będziemy się usprawiedliwiać, że przecież trzeba to robić, trzeba pracować dla dobra rodziny, siebie, że potrzeba tego czy tamtego, ale gdy jeden, drugi, trzeci dzień okazuje się być takim samym schematem, gdzie to co ważne według serca staje się nieważne według codziennej praktyki naszego stylu życia, to jest to grzech naszego zaniedbania, naszego lenistwa. Przeorientować swoją codzienność to odkryć drogę do szczęścia, do Boga, do innych. Trudno jest zdobywać piękne szczyty, o których się mówi i za którymi się marzy, pozostając ciągle w mieście szarej codzienności. Wielki Post to czas oderwania się od tego, co przytłacza. Popatrzmy szczerze na nasz dzień powszedni, na nasze wybory i na nasze… lenistwo. o. Jarosław Kuffel SJ

Ponadto żywimy nadzieję, że tekst ten ma szanse na rozpoczęcie debaty o kongresach naukowych w Polsce – ich celach, jakości, że wróci nieco zaniedbany dyskurs o metodyce konferencji – co da początek koniecznym zmianom25.

Grzech cudzy popełnia ten, kto innych naraża na grzech. Te grzechy zdarzają się bardzo często i popełnia je każdy człowiek wtedy, gdy: 9 rodzajów grzechów cudzych Pobudza do grzechu, np. przez nieskromny ubiór, rozgniewanie, złe mówienie, złe zachowanie itp. (zg). Namawiać kogoś do do grzechu, np. do złodziejstwa (zg)… Nakazywać popełnić grzech, np. dzieciom, domownikom, podwładnym (zg)… Zezwalać na na grzech bliźniego, np. żeby mieć spokój… Pobudzać do popełnić grzech, np. podwładnym lub domownikom… Pochwalać grzech popełnić grzech, np. przy rabunku (zg)… Milczeć, gdy ktoś karze grzechu, np. popełnionego przez dzieci, podwładnych (zg)… Nie karać za grzechu popełnionego przez kogokolwiek (zg)… Pomagać do grzech popełniony przez kogokolwiek… Usprawiedliwiać czyjś grzech. Katechizm uczy, że gdy człowiek działa w sposób świadomy olny, jest „ojcem własnych czynów”, czyli podmiotem moralnymi w. Ponosi wtedy odpowiedzialność za swoje decyzje i ich konsekwencje. To wolność czyni człowieka odpowiedzialnym za własne czyny i zaniedbania. Ogólnie mówiąc „czyn jest fotografią człowieka”. A oceny moralne sumienia powinny jasno odróżniać dobro od zła. Kwalifikacja konkretnego czynu zależy więc od wybranego przedmiotu działania, zamierzonego celu, czyli intencji oraz okoliczności działania i stopnia wolności. Odpowiedzialność może zostać zmniejszona, a nawet zniesiona, ze względu na niezawinioną niewiedzę, nieuwagę, silny przymus, strach, utrwalone przyzwyczajenie i pewne czynniki psychologiczno-medyczne. Warto rozeznawać swój stopień odpowiedzialności za zło. A „potrzeba szczególnej odwagi i dojrzałości, aby przestać rozliczać świat i zacząć osobisty rachunek sumienia. I w ogromnej rzece zła świata wykryć mały strumyk, którego początki są we mnie. Jestem częścią tej rzeki, zgrzytem w harmonii” /Ks. J. Tischner/. Nowoczesne sumienie najczęściej używa następujących, błędnych kryteriów w decyzjach i ocenach moralnych: „tak robi większość” /kryterium ilości/; „to nie jest złem” /własna etyka/; „to jest legalne” /przepisy ludzkie/; „przecież cel jest dobry” /ale złe środki/; „tak mówią eksperci”/wygodny autorytet/ lub to, że bierze się dobre samopoczucie za znak braku winy. Dla chrześcijanina kryterium jest wierność Ewangelii. Doskonale znamy 7 grzechów głównych: pycha, chciwość, zazdrość, nieczystość, nieumiarkowanie w jedzeniu i piciu, gniew, lenistwo. Ale zdecydowanie mniej znana jest dawna kategoria grzechów „wołających o pomstę do nieba”: zabójstwo, krzywdzenie wdów lub sierot i zatrzymywanie należnej zapłaty pracownikom. Podobnie warto wiedzieć, że są także „grzechy cudze”, za które – może się okazać – ponoszę odpowiedzialność. Pomaga precyzja tekstu z zakurzonego katechizmu babci: „do zła namawiać, rozkazywać zło, zezwalać na zło, przez brak opieki do zła dopuszczać, zło innych chwalić, na zło drugich milczeć, zła nie ukarać, w grzechu innym pomagać, zła innych bronić, dawać zły przykład.” Warto czytać pamiętniki i stary, brudny katechizm – wydawałoby się nieaktualny – aby uczyć się wrażliwości moralnej pokolenia, które odchodzi. To rówieśnicy Jana Pawła II, urodzeni w latach 20. lub na początku 30. ubiegłego wieku, wydają się bardziej wrażliwi na te częstotliwości Ducha Św., których niestety nowoczesne uszy nie bardzo chcą słyszeć. Źródło:

7 grzechów głównych O rety! Krety! wg Tymoteuszaop. Klasa 3. lol xD Teleturniej. wg Emiemi123. Zerówka Klasa 1 Klasa 2 Klasa 3 Klasa 4 Klasa 5 Klasa 6 Klasa 7

Sakrament Pokuty Sakrament Pokuty: · Codziennie 20 minut przed i podczas Mszy św. · W niedzielę dla osób nie mogących skorzystać ze spowiedzi w tygodniu - w czasie każdej Mszy św. oprócz Mszy św. o godz. 1100. · I piątek miesiąca spowiedź od 1600 do 1700 dzieci szkół podstawowych i młodzież gimnazjalna. · Młodzież ponadgimnazjalna - I piątek od 1930. Kliknij, aby zobaczyć cały tekst Czym jest spowiedź? Spowiedź jest nazywana sakramentem pokuty, ponieważ jest osobistą i sakramentalną drogą nawrócenia, skruchy, wyznania grzechów i zadośćuczynienia. Kliknij, aby zobaczyć cały tekst Od grzechu do pojednania Warunki dobrej spowiedzi Tradycyjnie mówimy o pięciu warunkach dobrej spowiedzi. Są to: 1. rachunek sumienia, 2. żal za grzechy, 3. mocne postanowienie poprawy, 4. wyznanie grzechów, 5. zadośćuczynienie. Kliknij, aby zobaczyć cały tekst 1. Rachunek sumienia Przychodząc do spowiedzi trzeba zastanowić się, przypomnieć sobie i uświadomić grzechy popełnione od ostatniej spowiedzi, aby potem móc wzbudzić w sobie żal za grzechy i postanowienie poprawy. Dlatego spowiedź zawsze trzeba rozpocząć od dobrego rachunku sumienia. Kliknij, aby zobaczyć cały tekst 3. Postanowienie poprawy Kolejnym momentem w przygotowaniu się do spowiedzi św. jest postanowienie poprawy. Za grzechy popełnione i to czego nie można już odwrócić żałujemy, ale aby się one już nie powtórzyły postanawiamy poprawę. Postanowienie poprawy jest uzupełnieniem żalu za grzechy i jest potwierdzeniem jego prawdziwości. Jest ono ściśle związane z żalem za grzechy i musi z niego wynikać. Żal za grzechy odnosi się do przeszłości, do tego co było, co minęło, poszło w historię. Tego nie sposób już cofnąć, wymazać z pamięci, naprawić. Za wszystko co było złe żałuję, ale na przyszłość postanawiam poprawę. Postanowienie poprawy odnosi się zatem do przyszłości, do nadchodzących dni, sytuacji, zdarzeń. Kto naprawdę żałuje ten czyni mocne postanowienie poprawy. Kliknij, aby zobaczyć cały tekst 2. Żal za grzechy Prawdziwość pokuty nawrócenia i owocność sakramentu w dużej mierze zależy od szczerego żalu za grzechy, który jest skruchą serca i obrzydzeniem sobie grzechu. Czym jest, a czym nie jest żal za grzechy? Jakie są istotne elementy żalu za grzechy? Kiedy żal za grzechy jest dobry, doskonały, a kiedy niedoskonały, bądź w ogóle go nie ma? Za jakie grzechy mamy żałować? Jak długo mamy żałować? Dlaczego żal za grzechy jest tak ważny w sakramencie pokuty i przebaczeniu grzechów? Kliknij, aby zobaczyć cały tekst 4. Spowiedź, czyli wyznanie grzechów Jeśli jesteśmy przygotowani, to przystępujemy do spowiedzi. Spowiedź to nie jest opowiadanie o grzechach, czy wyrzucenie z siebie grzechów. Spowiedź jest oskarżeniem się z grzechów, wyznaniem grzechów ze skruchą, pokorą, poczuciem winy i żalu. Spowiedź św., czyli wyznanie grzechów, jest integralnym elementem sakramentu pokuty. Zewnętrzne oskarżenie się z grzechów jest wyrazem wewnętrznego żalu i nawrócenia. Spowiednik na podstawie otrzymanej władzy przyjmuje to wyznanie i mocą Bożego miłosierdzia w imieniu Chrystusa odpuszcza lub zatrzymuje grzechy. Kliknij, aby zobaczyć cały tekst 5. Zadośćuczynienie i pokuta Dopełnieniem i sprawdzianem prawdziwego nawrócenia i żalu jest zadośćuczynienie Bogu i ludziom za popełnione winy. Powinno się przejawiać w poprawie życia oraz naprawieniu szkód. Sakramentalna pokuta, która może mieć formę modlitwy lub dobrego uczynku, albo wprost wynagrodzenia wyrządzonej krzywdy jest czymś więcej niż pokutą i umartwieniem z własnego wyboru. Kliknij, aby zobaczyć cały tekst Jak zachować się w konfesjonale? Formuła dla penitenta (Kto to jest penitent? - Jest to osoba wyznająca religię Kościoła katolickiego, przystępująca do spowiedzi świętej). Wydawać by się mogło, że to bardzo proste. Jeśli jednak ktoś spowiadał się dawno temu, a „formułkę” z czasów I Komunii św. zapomniał, to może mieć problem. Oto propozycja dla penitenta, którą należy potraktować tylko jako podpowiedź. Kliknij, aby zobaczyć cały tekst Przykazania kościelne Dekalog według Katechizmu Dekalog biblijny - wstęp W Biblii można znaleźć aż dwa fragmenty, które zawierają tekst nazywany potocznie Dekalogiem. Pierwszy fragment znajduje się w 20. rozdziale „Księgi wyjścia” (Wj), drugi natomiast w 5. rozdziale „Księgi Powtórzonego Prawa” (Pwp). Tekst, który one przytaczają, nie jest identyczny. Kliknij, aby zobaczyć cały tekst Dekalog wg. Biblii Jakuba Wujka Biblia ks. D. Jakuba Wujka – przekład Biblii na język polski wykonany przez jezuitę, ks. D. Jakuba Wujka, wydany w całości po raz pierwszy w roku 1599. Ks. Wujek pracował nad nią w latach 1584-1595. Przekład był kolejną próbą przetłumaczenia Biblii z łaciny na narodowy język polski. Dokonano go na zlecenie władz zakonnych, po uzyskaniu odpowiedniej zgody papieża Grzegorza XIII. W odróżnieniu od wcześniejszych, niezbyt udanych tłumaczeń, zadaniem ks. Jakuba Wujka miało być dokonanie przekładu: „któryby y własnością y gładkoscią Polskiej mowy z każdym przyszłym zrównał, y prawdą a szczyrością wykładu wszystkie inne celował”. Podstawą przekładu Wujka był łaciński przekład przypisywany św. Hieronimowi – tzw. Wulgata, usankcjonowana dekretem Soboru Trydenckiego jako oficjalny tekst Kościoła rzymskokatolickiego w 1546 roku. Kliknij, aby zobaczyć cały tekst Dekalog wg. Biblii Warszawsko-Praskiej Biblia Warszawsko-Praska – tłumaczenie Biblii na współczesny język polski dokonane przez ks. bp. Kazimierza Romaniuka. Praca nad przekładem rozpoczęła się w 1961 i zajęła autorowi 35 lat. W 1976 ukazał się przekład Nowego Testamentu, a w 1997 całej Biblii. Jest to drugi od czasu przekładu ks. Wujka kompletny przekład na język polski wykonany w całości przez jedną osobę oraz pierwsze w polskiej historii wykonane przez jedną osobę – tłumaczenie z języków oryginalnych. Kliknij, aby zobaczyć cały tekst Dekalog wg. Biblii Tysiąclecia Biblia Tysiąclecia (BT) – polski przekład Biblii z języków oryginalnych, zainicjowany przez opactwo benedyktynów tynieckich z Krakowa, wydany przez Pallottinum po raz pierwszy w roku 1965. Było to pierwsze tłumaczenie całej Biblii na język polski w Kościele katolickim od ponad 350 lat, czyli od Biblii Jakuba Wujka. Biblia Tysiąclecia miała pięć głównych wydań, ostatnie pochodzi z 1999 r. Biblia Tysiąclecia przyjęta została jako przekład liturgiczny w Kościele katolickim w Polsce. Kliknij, aby zobaczyć cały tekst O rodzajach grzechów Katechizm Kościoła Katolickiego wyjaśnia, że „Grzech jest wykroczeniem przeciw rozumowi, prawdzie, prawemu sumieniu” (1849). Gdy wiem, że coś jest grzechem, i czynię to, wówczas popełniam grzech. Kiedy nie jestem świadom, że coś jest grzechem, i czynię to, wtedy nie popełniam grzechu. Kliknij, aby zobaczyć cały tekst O rodzajach grzechów - inne podejście Są: 1. grzechy przeciw Duchowi Świętemu 2. grzechy główne 3. grzechy cudze 4. grzechy wołające o pomstę do nieba 5. grzechy zaniedbania 6. grzechy ciężkie i lekkie 7. grzechy przeciw dekalogowi Kliknij, aby zobaczyć cały tekst Informacje parafialne Parafia Chrystusa Króla i Zwiastowania NMP w Rawiczu ul. Ks. Kard. Stefana Wyszyńskiego 10 63-900 Rawicz Tel. 65 545 20 20 Informator Parafialny Msze Św. w dni powszednie: o godz. 700, 830 i 1830 w poniedziałek 31 sierpnia br. o godz. 1730 i 1830 Msze Św. w niedzielę: ogodz. 700, 830,930,1100,1200,1600 i 1830 Okazja do spowiedzi: w dni powszednie pół godziny przed każdą Mszą Św. w niedzielę podczas wszystkich Mszy Św. za wyjątkiem Mszy Św. o godz. 1100. Stały Konfesjonał: w piątki – przed południem od godz. 700 do godz. 1200 a po południu od godz. 1400 do godz. 1900. W I piątki miesiąca przed południem od godz. 700 do godz. 1200a po południu od godz. 1500 do godz. 1900. Biuro Parafialneczynne jest codziennie od poniedziałku do soboty od godz. 900 do godz. 1200, oraz w czwartek dodatkowo po południu od godz. 1500 do godz. 1800. Biuro Parafialne dla narzeczonych czynne w środę od godz. 1600 do godz. 1700. Katecheza przed Chrztem Św. dla Rodzicówdziecka i chrzestnych odbywa się indywidualnie w Biurze Parafialnym w godzinach urzędowania. Instrukcja liturgiczna w piątek przed chrztem. Wezwanie do chorego – tel. 507 495 874 (do chorego wzywamy za życia) Kliknij, aby zobaczyć cały tekst Informator parafialnyModlitewnik ×Ostrzeżenie JUser::_load: Nie można załadować danych użytkownika o ID: 763. Jeśli jesteśmy przygotowani, to przystępujemy do spowiedzi. Spowiedź to nie jest opowiadanie o grzechach, czy wyrzucenie z siebie grzechów. Spowiedź jest oskarżeniem się z grzechów, wyznaniem grzechów ze skruchą, pokorą, poczuciem winy i żalu. Spowiedź św., czyli wyznanie grzechów, jest integralnym elementem sakramentu pokuty. Zewnętrzne oskarżenie się z grzechów jest wyrazem wewnętrznego żalu i nawrócenia. Spowiednik na podstawie otrzymanej władzy przyjmuje to wyznanie i mocą Bożego miłosierdzia w imieniu Chrystusa odpuszcza lub zatrzymuje grzechy. Na czas spowiedzi mamy wyłączony telefon komórkowy. Są ludzie, którzy dobrze rozumieją sakrament pokuty, traktują go poważnie, cenią i regularnie do niego przystępują; co miesiąc, dwa miesiące, z okazji uroczystości i świat kościelnych, religijnego święta rodzinnego, własnych imienin, urodzin i jubileuszu. Każde przystąpienie do spowiedzi św. wnosi w ich życie coś nowego. Ale są też i tacy, którzy na myśl o spowiedzi św. zaczynają się wewnętrznie buntować i czegoś obawiać. Nie zrozumie się potrzeby i wartości spowiedzi, jeśli wpierw nie zrozumie się tego, czego dokonał i do czego doprowadził grzech. Z grzechu wychodzi się przez sakrament pokuty. Chrystus staje się miłosiernym ojcem, który przebacza swemu marnotrawnemu synowi ponownie przywracając mu to, co przez grzech utracił. W sakramencie pokuty Chrystus jest dla Dobrym Pasterzem, który szuka zagubionej ewangelicznej owcy. Jest Barankiem Bożym, który gładzi nasze grzechy. Jest Przyjacielem, który na krzyżu własne życie oddaje za nasze grzechy. Sami sobie nie potrafimy odpuścić grzechów. Ktoś inny może darować mi dług pieniężny, może pomóc mi wydostać się z kłopotów materialnych, ale nikt oprócz Chrystusa nie może odpuścić mi grzechów. Nikt nie może odpuszczać grzechów tylko sam Bóg. Przyjmując sakrament pokuty należy wyznać wszystkie popełnione od ostatniej spowiedzi grzechy śmiertelne (ciężkie). Gdyby ktoś wcześniej zataił taki grzech, koniecznie trzeba poinformować o tym spowiednika. Grzechy wyznajemy zgodnie z prawdą nie dodając niczego co mogłoby wpłynąć na ich pomniejszenie lub powiększenie. Wyznajemy grzechy popełnione uczynkiem, słowem oraz pragnieniem, myślą i wyobraźnią. Kościół przypomina, że na spowiedzi wyznajemy wszystkie grzechy, które przypominamy sobie po dokładnym rachunku sumienia. Przychodząc do spowiedzi do kościoła pw. Chrystusa Króla i Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny najpierw uklęknij, uświadom sobie obecność Boga, wycisz się, wejdź w ducha modlitwy i skupienia. Do sakramentu Pokuty zawsze przestępujemy przygotowani: rachunek sumienia, żal za grzechy, postanowienie poprawy. Spowiadamy się w poczuciu własnego grzechu, powoli, szeptem, w ten sposób, aby spowiednik wszystko usłyszał. Wyznanie grzechów lekkich i ciężkich Ważną umiejętnością zdrowego sumienia jest rozróżnienie między grzechem śmiertelnym (ciężkim) i powszednim (lekkim). Św. Jan pisze, że są grzechy, które sprowadzają śmierć, i takie, który nie sprowadzają śmierci (1J 5,16-17). Chodzi tu o śmierć duchową, czyli całkowitą utratę więzi z Bogiem w doczesności i w wieczności. Jeśli chodzi o grzechy ciężkie wierny dodatkowo obowiązany jest wyznać także ich liczbę i rodzaj. I jest bardzo słuszne. Grzechy ciężkie wyznajemy jako ciężkie, a powszednie jako powszednie. Zasiadający w konfesjonale kapłan nie zna penitenta ani jego grzechów, a penitent nie może sobie mówić, że resztę grzechów spowiednik powinien się domyślić. Jak odróżnić grzechy ciężkie od lekkich? Jak rozpoznać grzech śmiertelny? Aby zaistniał grzech ciężki potrzebna jest: materię, świadomość i dobrowolność. Grzech ciężki dotyczy poważnej materii. Chodzi o takie czyny, które same w sobie są ciężkim wykroczeniem przeciwko Bożym przykazaniom, godzą wprost w Boga, przynoszą wielką szkodę innym lub osobie popełniającej ten grzech. Np. dobrowolne opuszczenie niedzielnej Mszy św. jest grzechem ciężkim, jak przypomina Katechizm Kościoła Katolickiego /KKK 2181/. Warto przy tym pamiętać, że wykroczenia przeciwko szóstemu przykazaniu zasadniczo zawsze są grzechami ciężkimi, a lekkimi mogą stać się jedynie przez brak świadomości czy dobrowolności popełnianego czynu. Ciężka materia to wszystko to, co dotyczy życia i śmierci, w szerokim znaczeniu tych słów. Określając ciężar grzechu, trzeba uwzględnić także jego okoliczności, np. czymś poważniejszym jest przemoc wobec rodziców niż wobec kogoś obcego /KKK 1858/, czymś poważniejszym jest kłamstwo, które może wpłynąć na niesprawiedliwy wyrok w sądzie, niż kłamstwo w błahej sprawie. Grzech śmiertelny popełnia człowiek, gdy wykracza przeciw Bożemu prawu w poważnej sprawie (ciężka materia), w pełni świadomie i zupełnie dobrowolnie. Aby grzech uznać za śmiertelny, musi zostać on popełniony z pełną świadomością. Człowiek wie o grzesznym charakterze czynu, ma pełną świadomość skali zła, a mimo to popełnia go. Ostatnim warunkiem jest dobrowolność. Grzech śmiertelny popełnia ten, kto działa w sposób całkowicie wolny (bez przymusu, ani nie w wyniku jakiegoś silnego wzburzenia czy emocji). Grzechu ciężkiego nie popełnia się więc przypadkowo czy niechcący. Grzech nazywamy ciężkim, jeśli te trzy wymienione warunki zaistniały łącznie (a nie np. tylko dwa z nich). Popełnienie grzechu ciężkiego powoduje, że katolik nie może bez spowiedzi przystępować do Komunii. Liczba i rodzaj grzechu Co innego jest popełnić jeden grzech ciężki, a co innego dziesięć grzechów ciężkich. Co innego jest opuścić jedną niedzielną Mszę św. z własnej winy, z zaniedbania czy lenistwa, a co innego opuścić dziesięć niedzielnych Mszy św.. Co innego jest popełnić ten sam grzech ciężki jeden raz, a co innego jest popełnić ten sam grzech ciężki dziesięć razy. Co innego jest ukraść coś na sumę 5 zł, a co innego na sumę 100 zł. Stanowi zupełnie inny rodzaj grzechu. Grzechy wyznajemy szczerze, z poczuciem winy, w wiarą w miłosierdzie Boże i poczuciem żalu, bez bojaźni, strachu i zatajenia. Spowiednik powinien wiedzieć jakie penitent popełnił grzechy. Penitent ma się z nich oskarżyć. Nie może on zakładać, że pozostałych grzechów spowiednik powinien się domyślić. Spowiednik nie jest Duchem Świętym i nie prześwietli rentgenem penitenta. Nie ma też prawa posądzać penitenta o grzechu których on nie wyznał. Tajemnica spowiedzi W tym miejscu warto powiedzieć jeszcze dwa słowa na temat tajemnicy spowiedzi, bo często jest ona niezrozumiała. Nie ma spowiedzi publicznej - jak było to w pierwszych wiekach chrześcijaństwa. Spowiedź św. jest indywidualna, po cichu, na ucho i dzięki temu pozostaje czymś bardzo dyskretnym. Cała spowiedź, wszystkie wyjawione grzechy pozostają w tajemnicy sakramentalnej. Kościół zobowiązany jest do ścisłej sakramentalnej tajemnicy i jest ona „nienaruszalna”. Prawo Kanoniczne /Kan. 983,1/ postanawia, że spowiednikowi nie wolno zdradzić penitenta ani słowem, ani w jakikolwiek inny sposób, dla jakiejkolwiek przyczyny, ani w czymkolwiek Ponadto spowiednikowi bezwzględnie zabrania się korzystania z wiadomości uzyskanych na spowiedzi, nawet wówczas, gdyby nie zachodziło niebezpieczeństwo wyjawienia. Jednym słowem spowiednikowi nie wolno nigdy korzystać z wiadomości pochodzących ze spowiedzi, a tajemnica spowiedzi obowiązuje tak wtedy, gdy mogłoby zachodzić niebezpieczeństwo wyjawienia, jak i wtedy gdyby go w ogóle nie było. To wszystko zapewnia wiernym wewnętrzny spokój wolność i swobodę. Przychodząc do spowiedzi nie trzeba się czegokolwiek lękać, czy nawet wstydzić, bo wstyd w tym momencie jest nieuzasadniony. Niejednokrotnie przyjdzie nam wyznać grzechy o których nikomu nic nie wiadomo, albo których sami się wstydzimy. Czynimy to z całą pokorą i poczuciem własnej winy, ale bez strachu i wewnętrznego skrępowania. To prawda, że spowiadamy się przed kapłanem, ale to on zastępuje nam w tym momencie Chrystusa, kiedy kapłan rozgrzesza, Chrystus i Kościół rozgrzesza. Może się zdarzyć, że spowiedź św. niesie ze sobą poczucie anonimowości, jest zbyt ogólna, stereotypowa. Aby temu zapobiec warto, aby penitent na początku wyznania grzechów w dwóch zdaniach się przedstawił - chociaż nie jest to obowiązujące. Kiedy zaznaczy przykładowo, że jest ojcem czy matką rodziny, wykonuje taką czy inną pracę, ma taki czy inny zawód, spowiednikowi od razu wiadomo kim jest jego penitent, a w ten sposób uniknie się bezosobowości. Spowiedź staje się bardziej osobista, jasna, wnikliwsza. Spowiedź penitent zaczyna powitaniem: „Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus”. Następnie żegna się, a kapłan w milczeniu go błogosławi i może też wypowiedzieć następujące słowa: „Łaska Ducha Świętego niech oświeci twoje serce, abyś wyznał z ufnością swoje grzechy i poznał miłosierdzie Boże”. Teraz penitent może (a często musi) powiedzieć księdzu (jeśli nas nie zna) o stanie w jakim żyjemy, o trudnościach w prowadzeniu życia prawdziwie chrześcijańskiego (specyficzny zawód, złe środowisko...), a szczególnie o spodziewanych ważnych wydarzeniach w naszym życiu (bycie rodzicem chrzestnym, zawarcie małżeństwa, wstąpienie do seminarium itd.). Teraz jest czas na wyznanie grzechów. Wyznanie grzechów powinno być: 1. Proste i krótkie Bez wyszukiwania specjalnych słów i wyrażeń, ukazywania szczegółów, które niczego nie wnoszą do materii grzechów, a więc nie ma potrzeby opowiadania o czymś co nie należy do spowiedzi, co nie ma z nią żadnej łączności i co spowiedź niepotrzebnie przedłuża. 2. Pokorne Pokorne, czyli bez osobistego usprawiedliwiania się i przerzucania własnej winy na innych. Pokora przejawia się w tym, że grzechy wyznawane są z żalem i poczuciem winy, ale także w całej postawie penitenta, skupieniu, mowie i ubraniu. Pokora wyraża się w szczerej i czystej intencji. Nie idzie się do spowiedzi ze względów ludzkich, dla zjednania sobie dobrej opinii, zwyczajowo, bezmyślnie, ale osobistej potrzeby serca. 3. Szczere Zgodne z tym co dyktuje sumienie, bez ukrywania czegokolwiek, bez pomniejszania czy powiększania wykroczeń i winy. Penitent obowiązany jest się spowiadać zgodnie z prawdą. Po nim kapłan, chcąc pomóc penitentowi w nawróceniu, zazwyczaj udziela rad i zachęca do wytrwania. Wyznacza także czyn pokutny. Może się zdarzyć, że przytłoczeni rozmiarem grzechów, penitent otrzymawszy za pokutę krótką modlitwę czuje jakiś kompleks. Należy pamiętać, że pokuta nie jest karą, ale lekarstwem, mającym uzdrowić w życiu penitenta nieład, który pozostawiają po sobie odpuszczone już grzechy oraz o tym, że nie jest to maksimum, ale minimum tego, czym można sprawić Bogu przyjemność. Po naznaczeniu zadośćuczynienia, kapłan zachęca do okazania żalu za grzechy. Żal, który jest ostatecznym uznaniem swojej winy, a jednocześnie wyrażeniem ufności w miłosierdzie Boże, można określić jako „wewnętrzne rozdarcie i ból powodowany wyobcowaniem od samego siebie”. Liturgia sakramentu podpowiada, że żal (zazwyczaj obudzony już przed spowiedzią) można na przykład wyrazić słowami: „Boże, bądź miłościw mnie, grzesznemu”. Wobec okazanego żalu, kapłan udziela rozgrzeszenia słowami osłaniającymi najgłębszy wymiar spowiedzi: najpierw ukazuje działanie Osób Trójcy Świętej dla zbawienia człowieka: „Bóg, Ojciec miłosierdzia, który pojednał świat ze sobą przez śmierć i zmartwychwstanie swojego Syna i zesłał Ducha Świętego na odpuszczenie grzechów...". Następnie jako pośrednik między Bogiem i grzesznikiem zwraca się z prośbą: "...niech ci udzieli przebaczenia i pokoju przez posługę Kościoła....". Formułę rozgrzeszenia kończą słowa: "...I ja odpuszczam tobie grzechy w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego". Po usłyszeniu formuły rozgrzeszenia odpowiadamy: „Amen”. Kapłan spełnia swój urząd, ale łaska przebaczenia pochodzi od Boga. Jednocześnie powtórne wezwanie Trójcy Świętej uprzytamnia fakt, że spowiedź włącza nas z powrotem w wewnętrzne życie Boże, co uniemożliwiały nasze grzechy. Udzieleniu rozgrzeszenia towarzyszą dwa gesty kapłana: wyciągnięcie w stronę penitenta prawej ręki (zmieniony gest włożenia rąk, symbolizujący uzdrowienie) oraz znak krzyża przy końcu formuły. Gdy nie możemy dosłyszeć głosu kapłana ten ostatni gest podpowiada nam kiedy mamy odpowiedzieć: „Amen”, aby wyrazić naszą zgodę na działanie Boże. Otrzymanie tak niezmiernego daru wyzwala w nas uwielbienie wobec Boga. Do uwielbienia zachęca nas także kapłan słowami: „Wysławiajmy Pana, bo jest dobry”. Na co odpowiadamy: „Bo jego miłosierdzie trwa na wieki”. Dialog kończy ksiądz słowami odesłania: „Pan odpuścił tobie grzechy. Idź w pokoju”. Po spowiedzi zatrzymujemy się w kaplicy na modlitwę, i o ile to możliwe wypełniamy zadaną pokutę. Dwa przykazania miłości - Modlitwa zobacz tekst, tłumaczenie piosenki, obejrzyj teledysk. 7 grzechów głównych - Modlitwa. Wyznanie wiary - Skład Apostolski ^{MATERIAŁ obowiązujący do I KOMUNII ŚW. MATERIAŁ / modlitwy data Ocena rodzica data Ocena księdza/katechety O Panu Bogu O Aniołach O człowieku Rzeczy ostateczne Wyjaśniam Przykazania Boże Sumienie i grzech Rozumiem warunki Sakramentu Pokuty O Eucharystii - Komunii Św. Główne prawdy wiary 2 Przykazania Miłości 10 Przykazań Bożych 7 grzechów głównych Spowiedź powszechna 7 Sakramentów Św. 5 warunków Sakramentu Pokuty Pod Twoją obronę FORMUŁA SPOWIEDZI Skład Apostolski + modlitwy z « poprzednia następna »} Ze względu na łaskę uświęcającą: Sakramenty, które można przyjąć tylko w stanie łaski uświęcającej (tzw. sakramenty żywych) – bierzmowanie, Eucharystia, namaszczenie chorych, święcenia, małżeństwo. Sakramenty, które przyjmuje się dla zgładzenia grzechów i uzyskania łaski uświęcającej – chrzest, pokuta.

Informacje o plikach cookieTa strona używa plików Cookies. Dowiedz się więcej o celu ich używania i możliwości zmiany ustawień Cookies w przeglądarce. Czytaj więcej...

Siedem grzechów głównych. Aby zrozumieć naturę grzechów głównych, a zwłaszcza pierwszego i podstawowego z nich - grzechu pychy — trzeba się cofnąć do początku i modelu wszystkich grzechów, jakim jest grzech pierworodny opisany w trzecim rozdziale Księgi Rodzaju.

^{„Na tapczanie siedzi leń, nic nie robi cały dzień”. Kto z nas nie zna tego pouczającego wierszyka Jana Brzechwy o dziecku, które za pracę poczytuje sobie „leżenie na tapczanie”, „jedzenie pierwszego śniadania” czy „drapania się po głowie”? Każdy z nas ten wierszyk zna, pytanie, jak wielu wyciągnęło z niego morał? Przeczytaj Zazdrość i zawiść prowadzą do nieszczęścia i grzechu na kilku płaszczyznach. Przede wszystkim niszczą poczucie wolności i zatruwają duszę jadem tak bardzo, że zaczynamy odnosić swoje życie do życia osób, którym zazdrościmy. W modlitwie nie skupiamy się na dziękczynieniu za liczne dary, jakimi Bóg nas obdarza każdego dnia, ale na zazdrości ku temu, czego nie mamy. Przeczytaj W naszym cyklu o siedmiu grzechach głównych czas na grzech pożądliwości i nieczystości. Zacznę tutaj od krótkiego wspomnienia drogi krzyżowej ulicami mojej parafii. Na jednej ze stacji ksiądz proboszcz mówił o grzechach związanych z moralnością. Wspomniał o tzw. agencjach towarzyskich, których w naszym katolickim kraju nie brakuje i powiedział wprost: „To wy do nich chodzicie!”. Przeczytaj — Uważajcie — aby wasze serca nie były ociężałe wskutek obżarstwa, pijaństwa i trosk doczesnych! (Łk 21) Przeczytaj W trzecim odcinku w cyklu „Siedem grzechów głównych” omówimy grzech gniewu. Zgodnie z definicją Słownika Języka Polskiego PWN, gniew to: „gwałtowna reakcja na jakiś przykry bodziec zewnętrzny, wyrażająca się niezadowoleniem i agresją”. Przeczytaj W poprzednim odcinku, w 16 numerze KRŚ, pisałem o chciwości i pieniądzach. W przypadku tych, dla których ważniejsze jest „mieć” niż „być”, lepszy status materialny okazuje się nierzadko powodem do wywyższania się nad innymi czy chlubienia swoim majątkiem (domem, samochodem, posiadanymi sprzętami czy nawet błahym telefonem!). Przeczytaj Wraz z tym numerem KRŚ rozpoczęliśmy cykl artykułów o zagrożeniach duchowych, czyli… siedem grzechów głównych. Początkowo pojawiła się myśl, że skoro temat ma dotyczyć zagrożeń duchowych, to trzeba opisywać niebezpieczne symbole. Stąd wyrastało pytanie: który znak najpierw opisać? Który niesie za sobą największe zagrożenie duchowe? Przeczytaj Ciasteczka Ta strona używa plików cookie, tzw. ciasteczek, aby ulepszyć stronę i dostosować ją do Twoich potrzeb} .

893kwcz8ic.pages.dev/57

893kwcz8ic.pages.dev/391

893kwcz8ic.pages.dev/59

893kwcz8ic.pages.dev/227

893kwcz8ic.pages.dev/295

893kwcz8ic.pages.dev/361

893kwcz8ic.pages.dev/225

893kwcz8ic.pages.dev/322

893kwcz8ic.pages.dev/192

7 grzechów głównych modlitwa tekst